W marcu 2003 roku wyszła ustawa uchwalona przez polski rząd, dotycząca planowania oraz zagospodarowania przestrzennego. Przepisy te w równym stopniu dotyczą obszarów miejskich, a także tych mniej zurbanizowanych, czyli typowo wiejskich. Dokument w głównej mierze nawiązuje do określenia zakresów/granic, a także pożądanego postępowania w kwestii przeznaczenia danego terenu, czy obiektu na konkretny cel.
Pod uwagę bierze się zagospodarowanie oraz zabudowę danego terenu. Podejmując jakiekolwiek działania w tym zakresie, władze gminy/miasta powinny mieć na uwadze przede wszystkim zrównoważony rozwój, a także ład przestrzenny. Innymi słowy, charakter zagospodarowania wybranej przestrzeni powinien sprzyjać zarówno celom społecznym, ekonomicznym, jak i środowiskowym.
Obszar nie może również burzyć pewnego ogólnego, odgórnie przyjętego porządku, budzić kontrowersji, czy godzić w istotne dla miasta interesy. Przykładowo, nie jest trudno posadzić drzewa w miejscu publicznym, znacznie jednak trudniej jest otrzymać pozwolenie na dokonanie tego przedsięwzięcia. Jako, że żyjemy we wspólnocie, propozycja musi zostać dokładnie rozpatrzona, poddana analizie wszystkich „za” i „przeciw”.
Dopiero potem można mówić o konkretach.
